Waar ben je als corporatie van en tot hoever ga je?
‘Een 84-jarige vrouw krijgt een briefje van buren in de bus met het verzoek om te verhuizen’. Wat doe je als corporatiebestuurder, vraagt gespreksleider Pechtold aan de bestuurders. Vrijwel iedereen gaat in gesprek met de vrouw en met haar buren. Niet zo heel moeilijk te beantwoorden.
‘Ben je er voor het geluk van mensen die bij jullie wonen?’ is de volgende vraag. Hier ontstaan al meer nuanceringen. Woorden als woongeluk en woongenot worden gebruikt. Eerst zorgen dat de woning op orde is, dan pas andere dingen gaan doen. Betekent dat een woning op orde is als er geen vocht en schimmel is, of ook dat kinderen hun huiswerk rustig kunnen maken of dat er gratis wifi is? Daarover lopen de meningen uiteen.
Ook wordt verkend hoe ver het woongenot of woongeluk strekt door letterlijk steeds verder een stapje buiten de voordeur te doen. Waar ligt de grens over wat de corporatie doet? Dragen we bij aan het geluk van onze bewoners of dragen we zorg voor het geluk?
Wat is je rol bij woningtoewijzing?
Het tweede dilemma gaat over het verdelen van schaarste. Je mag tenslotte zelf als corporatie een deel van je woningen vrij toewijzen. Wie krijgen dan van jou die woningen? Enkele bestuurders kiezen hier bewust voor bepaalde groepen, terwijl anderen deze ruimte vooral benutten voor het leveren van maatwerk bij schrijnende situaties.
En als er een woonprotest in jouw gemeente wordt georganiseerd, loop je dan mee? Ook als het protest wordt ondersteund door een politieke partij? Ga je op het podium om de mensen toe te spreken? Kies je daar zelf voor of alleen als het gevraagd wordt? De vragen tuimelen over elkaar heen en je ziet verschil ontstaan over waar een ieder de grens trekt. En wat doe je als de minister je benadert om samen op de bres te gaan staan, vraagt Pechtold. Sommigen aarzelen.
De gespreksleider verbaast zich over de schuchterheid van corporatiebestuurders. Waarom laten jullie het gesprek over wonen aan de politici? 'Jullie mogen best meer zichtbaar zijn.' Dit werd grotendeels beaamd. Een stap naar voren is op zijn plaats om onze meerwaarde te laten zien.
Participatie en burgerinitiatief?
Het laatste dilemma. Wat verstaan de bestuurders onder participatie? De een stelt dat ‘luisteren’ het belangrijkst is, de ander ‘actief betrekken’. De vraag wie dan wanneer wordt betrokken is lastiger. Pechteld legt de casus voor van bewoners die aanbieden het groenonderhoud te gaan doen. Dit initiatief wordt omarmd, maar wordt ingewikkelder als die bewoners graag gereedschap willen, een eigen werkruimte en zelfs zelf-verbouwde groente gaan verkopen. Waar ligt de grens?
Na afloop van het gesprek bleek dat iedere corporatiebestuurder haar of zijn eigen conclusies overhield aan het gesprek. Collectief was er het besef dat velen vanuit hetzelfde vertrekpunt handelen, maar dat ieder de grenzen verschillend trekt over hoe ver je uiteindelijk gaat.
Alexander Pechtold voelt corporatiebestuurders aan de tand in een gesprek volgens het format van het televisieprogramma De Achterkant van het Gelijk. In de Achterkant van het Gelijk gaat het niet om goed of fout, maar om de morele afweging. Welke keuzes maak je? Hoe ver ga je? En wanneer gaat het schuren?
